دغدغه و دلواپسي‌هاي اجتماعي شايد يکي از بزرگ‌ترين و اساسي‌ترين پديده‌هاي حيات بشري است که ذهن و ضمير انسان را هميشه درگير بسامان کردن چنين نابساماني‌ها کرده، و شهروندان را وا مي‌دارد تا شيرازه‌هاي حيات جمعي شان را استحکام بخشيده و دلالت‌هاي زندگي جمعي شان را روشن و مدلل کند.
افغانستان ما؛ از آن جاي‌که بنيان‌هاي حيات جمعي شان دچار آسيب‌هاي جدي و طاقت‌سوز شده است، ضرورت دارد که روزنامه نگاران در پي شناسايي پاره‌هاي اجتماعي کشور برآمده و در جهت التيام معقول و منطقي زخم‌هاي پيکره‌ي جامعه خويش باشند.
اعتماد اجتماعي، وفاداري‌هاي ملي، اخلاق و سنت‌هاي نيکوي اجتماعي، ميزان و علل جرايم، کجروي‌ها و انحرافات اجتماعي، اعتياد، قاچاق و جرايم جنسي و جنسيتي، فقر و رابطه‌اي آن با ايجاد جرم و ناهنجاري‌هاي اجتماعي، تفسير و نابرابري‌هاي قومي و مذهبي، کار، تلاش، صداقت و درستي، انصاف، ارزش‌هاي ملي مسايلي به‌شمار مي‌رود که نياز است روزنامه‌نگاران به تحليل و ارزيابي آن بپردازند. بنابر اين روزنامه‌نگاري به عنوان تنها دريچه‌اي براي رسيدن به اين روياهاي ديرينه عمل مي‌کند. در چنين شرايط؛ افغانستان به عنوان کشور تازه‌پا نياز شديد به رشد روزنامه‌نگاران و رشته‌هاي روزنامه‌نگاري دارد، تا از يک سو روزنه‌اي را براي نهادينه کردن دموکراسي باز کند و از طرفي کشور را از کام بدبختي‌ها برهاند. با آنچه در 71 سال گذشته شاهد اميدواري‌هاي زيادي در عرصه‌ي آموزش، پرورش و ظهور اعظم روزنامه نگاران در افغانستان بوده ايم، اما اين اميدها چندان هم ثمر بخش نبوده، زيرا کمتر دانشگاه‌هاي هستند که تسهيلات آموزشي معياري و حرفه‌ي را براي دانشجويان عرضه مي‌کنند و به اين شکل دانشجويان روزنامه نگاري با دانش اندک و ضعف‌هاي بزرگ وارد کار رسانه‌اي شده و در صورت مواجه با مسايل اساس اجتماعي نمي‌توانند به گونه دقيق برخورد کنند. با چنين حال نه تنها درد از پيکر زخمي افغانستان کم شده بل سبب زخم‌هاي عميق نيز مي‌گردد، اما برعکس کسب تخصص در گرايش روزنامه‌نگاري يکي از گسترده‌ترين و مهمترين گرايش‌ها به حساب مي‌آيد و اين گرايش از بستر نهادهاي تحصيلات عالي که بتواند آموزش معياري را ارايه دهد ممکن است. زيرا با روزنامه نگاران تخصصي زمينه صلح، توسعه و رفا براي شهروندان فراهم مي‌گردد. با در نظر داشت اين همه مي‌توان گفت؛ براي آن که زمينه آموزش تخصصي روزنامه‌نگاري به وجود آيد بايد وزارت تحصيلات عالي و نهادهاي تحصيلي گام‌هاي عملي و بسنده در اين عرصه بردارند، بديهي است که تنها با فراه گرفتن آموزش تخصصي رسالت روزنامه نگاري به پايان رسد. جهت دهي به روند احياي حيات جمعي و بسامان کردن نابساماني‌هاي جمعي رسالت خطيرتر و اساسي‌تر روزنامه‌نگاران است که بايد با خلاقيت‌هاي شان صادقانه و شجاعانه به سمت اهداف انساني هدايت نمايند.
دانشگاه رنا ©
